Rozdział III

Rozdział zawiera przekleństwa

     Tamtego wieczoru Vicki jeszcze długo nie mogła zasnąć. W głowie szumiało jej od natłoku myśli, a przed oczami wciąż miała widok wrednego uśmieszku blondyna.

     Kiedy jednak udało jej się zapaść w objęcia Morfeusza, spała zadziwiająco głęboko i spokojnie.

     Przechadzała się po szkole, co chwilę witając się za znajomymi. Każdy była dla niej miły. Chłopaki ją zaczepiali, a dziewczyny patrzyły na to z zazdrością. W pewnym momencie podeszła do niej nauczycielka od matematyki, która od jakiegoś czasu była dla niej niemiła. Zaskoczył ją fakt, że tym razem zachowywała się niewiarygodnie spokojnie, z uśmiechem na twarzy.
- Słuchaj, Victorio, widzę, że dostałaś ostatnio parę słabszych ocen, może przyjdziesz na dodatkowe zajęcia? Jestem pewna, że poradzisz sobie z materiałem, nie masz dużo do nadrobienia, a ostatnie tematy nie są zbyt trudne - zaproponowała.
     Vicki zaczęła stopniowo się rozbudzać. Dzięki zwiększonej świadomości zwróciła uwagę na to, że kiedyś już tak było. Spojrzała w lusterko. Jej oczy były niebieskie.
     Odkrycie sennego oszustwa sprawiło, że dziewczyna rozbudziła się całkowicie. Przetarła oczy, niechętnie obracając się na drugi bok. Sprawdziła, która godzina.
- 10:13. Jak zwykle spałam ponad normę - westchnęła znużona i rozciągnęła się. Podciągnęła kołdrę pod sam nos i przewróciła się na plecy. Wpatrywała się w sufit bezmyślnie przez kilka minut.

     Kiedy uznała, że dość już tego nieróbstwa, leniwie położyła prawą nogę na ziemię, a następnie także lewą. Wstała ospała, ubrała jakiekolwiek spodnie i bluzkę, poszła do łazienki, umyła się i zeszła do kuchni. Na stole leżała kartka.

"Jestem z tatą na zakupach. Zrób sobie śniadanie i przygotuj coś 

na obiad. Będziemy koło 15:00. Kochamy Cię, mama."

     Vic wyciągnęła z szafki płatki kukurydziane i miskę, a z lodówki mleko i przygotowała prowizoryczny posiłek. Jedząc go, pochrupiwała głośno i czytała codziennie dostarczaną przez listonosza gazetę.

- "Arsenal Londyn wygrał kolejny mecz", "Pani Komorowska chwali się kolekcją bielizny", "Wypadek na ul.Kruczej" - czytała kolejne nagłówki, jednak nic nie wydawało jej się na tyle zaskakujące, aby pobudzić ją do życia.

     Wróciła do pokoju, aby sprawdzić, czy nie dostała jakieś wiadomości. Czekało ją zaskoczenie - 7 SMS'ów. Prawie wszystkie od Diany.
- Księżniczka wysłała coś telefonem - zaśmiała się krótko i nieco nerwowo otworzyła pierwszą wiadomość.

Od: Dia ;*     Wysłano: 21:32

"Gdzie jesteś?

Nie mogę Cię znaleźć.

Odpisz."

     Vicki mruknęła coś w odpowiedzi i przełączyła na kolejną wiadomość.

Od: Dia ;*     Wysłano: 21:53

"Nie wygłupiaj się, zamiast się bawić,

chodzę i Cię szukam."

Od: 7438     Wysłano: 22:01

"Wyślij SMS o treści SERCE, 

aby dowiedzieć się, kto Cię kocha.

Nie zwlekaj."

- Durne reklamy - warknęła dziewczyna i odruchowo usunęła wiadomość.

Od: Dia ;*     Wysłano: 22:19

"Ile razy muszę Ci jeszcze pisać, 

żebyś odpisała?"

Od: Dia ;*     Wysłano: 22:30

"Idę tańczyć. Nara."

Od: Dia ;*     Wysłano: 23:06

"Kopnęłaś Justina bez powodu i uciekłaś.

Pojebało cię do reszty?

Mogłaś mu coś zrobić =.=."

Od: Dia ;*     Wysłano: 23:58

"Widzimy się jutro u mnie.

O 14:45."

- Huh, chyba się trochę wkurzyła - westchnęła Victoria i zakryła twarz dłonią.
     Spróbowała coś ugotować, nie zważając na swoje niewielkie umiejętności kulinarne. Przygotowała jakiś sos i zrobiła spaghetti. Na zegarze widniała już godzina 14:21. Vic zjadła pospiesznie swoją porcję, złapała za długopis i napisała rodzicom, że wychodzi i nie wie, kiedy wróci.

     Szła na spotkanie nieco nerwowo. Ciągle pocierała bransoletkę przynoszącą jej szczęście. Czuła, że pocą jej się ręce. Nie spieszyła się, jednak utrzymywała minimalne tempo niezbędne do dotarcia na czas. Miała wrażenie, że ktoś za nią idzie, jednak odwracając się, nic nie widziała oprócz drogi i kilku przechodniów, idących w różnych kierunkach.

     Po kilku minutach stała już pod drzwiami. Zadzwoniła kilka razy i czekała. Minutę, dwie, trzy... Ponowiła działanie. Dom otworzył się z hukiem, a w przejściu stanęła Diana ubrana w czerwoną, mocno opinającą jej ciało sukienkę. Na nogach widniały czarne koturny. Po jej postawie ani twarzy nie było widać oznak kaca czy nieprzespanej nocy.

- Wejdź - warknęła krótko i z dumą udała się do salonu.
     Vicki stuliła się delikatnie i powoli ruszyła za nią. Stanęła przy półkolistym wejściu i rozejrzała się zdziwiona.

     Na oprawionej skórą, trzyosobowej kanapie siedział blondyn. Dokładnie ten sam, który wczoraj ją wyzwał. Diana podeszła do niego i siadła obok. Victoria nie wiedziała, co zrobić. Postanowiła pozostać w przyjętej wcześniej pozycji.

- Siadaj - powiedziała przyjaciółka niezbyt miło.
     Vic posłusznie podeszła i usiadła na fotelu naprzeciwko. Zapadła niezręczna cisza.
- Eh - westchnęła blondynka. - A więc... Co chciałaś?
- Spodziewałam się, że będziesz się tłumaczyć. W końcu ja nic złego nie zrobiłam - odparła Diana.

- A ja? Sama nie wiem, czemu jesteś na mnie zła.
     Chłopak tylko patrzył się na dłonie i uśmiechał się wrednie pod nosem tak, żeby Vicki to widziała, ale jej przyjaciółka już nie.

- Czemu? Ty jeszcze pytasz czemu? - krzyknęła Diana.
     Victoria patrzyła na nią, starając się zachować spokój. Czuła jednak, że nie będzie jej łatwo nie denerwować się.

- Tak, pytam czemu - odparła Vicki, dokładnie akcentując każde słowo.

     Diana na chwilę przestała mówić, zdziwiona. Dziewczyny nie kłóciły się, odkąd Vic została zgwałcona. Poprzednie spory były jednak bardzo łagodne - przyszła ofiara nie stawiała się, starała się wszystko tłumaczyć bez zbędnych emocji. Diana po prostu nie spodziewała się wybuchu przyjaciółki.

- Najpierw przychodzisz na moje urodziny, ubrana w jakieś sprane jeansy i T-shirt, potem chowasz się przed wszystkimi, a gdy mój kuzyn Justin, ten z Londynu - ruchem głowy wskazała siedzącego na kanapie chłopaka - przychodzi się z tobą zapoznać, wyzywasz go i kopiesz w krocze! Zostawiałaś go samego w obcym mieście, w domu pełnym ludzi, których nie zna, na dodatek zwijającego się z bólu - PRZEZ CIEBIE! - Diana krzyczała tak głośno, że zaczęła szybko i nierówno oddychać ze zmęczenia i zdenerwowania. - Gdzie ty znowu polazłaś?! Zawsze, ale to ZAWSZE, gdy chcę, żebyś wróciła do dawnego życia, ty uciekasz  ode mnie! - twarz dziewczyny nieco posmutniała.
- A może ja nie chcę pomocy? Nie chcę, żeby ci twoi niby przyjaciele - przy tym słowie uniosła ręce i pokazała znak cudzysłowia - udawali, że mnie lubią, a potem obrabiali mi dupę za plecami, tak jak tobie! A gdybyś chciała wiedzieć, to nawet twój kochany kuzynek wczoraj oznajmił mi, że właśnie - cytuję - "pieprzysz się z jego kolegą, Łysym"!
- Ty kłamliwa suko! Nigdy nie powiedziałbym tak o Dianie - wkurzył się Justin i skłamał. - To wspaniała dziewczyna. Poza tym, nie znam tu nikogo.
- On ma rację! - Diana wstała. - Tyle lat się przyjaźnimy, a ty mnie okłamujesz? - podeszła do Vic. - Nie spodziewałabym się tego po tobie.
- Wiesz co? - odpowiedziała Victoria, zbliżając się do dziewczyny na niebezpieczną odległość. Można było wyczuć między nimi nadchodzącą bójkę. Ta dziwna energia płynęła głównie od niższej dziewczyny, rozchodząc się po całym pomieszczeniu. - Ja nie uwierzyłabym, gdyby ktoś powiedział mi, że przestaniesz ufać mi, a zaczniesz być wierną jakimś kłamliwym, podlizującym ci się chłopakom, chcącym tylko twoich pieniędzy.
     Zapadła niezręczna cisza. W oczach Diany pojawiły się łzy, jednak rysy jej twarzy nadal pozostawały napięte i groźne. Victoria przestała nad sobą panować. Widząc smutek dziewczyny uśmiechnęła się wrednie. Czuła, że w tym momencie to ona dominuje, że jest większa, silniejsza i lepsza niż stojąca przed nią osoba. Chociaż brunetka, z którą się kłóciła, była od niej wyższa o niecałą głowę, Vic widziała, że jej kolana zaczynają się trząść, a ogólna postawa i oczy wyrażały strach. Przelotnie zerknęła na chłopaka. On także wydawał się przerażony. Chęć uderzenie przeciwniczki była ogromna.
- Wy...Wyjdź - szepnęła z trudem Diana.
     Victoria jakby wypadła z transu. Nadal czuła tę siłę i chęć walki, ale zyskała odrobinę kontroli nad sobą. Z trudem zaczęła się wycofywać, odwróciła się i wybiegła z domu.

________________________
Akcja się rozwija. Przepraszam, że musieliście tyle czasu czekać na nowy rozdział, ale niestety nie miałam czasu na pisanie. Mam nadzieję, że wam się podoba. Proszę o komentarze i opinie :).

Rozdział II

Rozdział zawiera przekleństwa

     W elegancko i kosztownie urządzonym wnętrzu trwała w najlepsze impreza. Vicki westchnęła.
- Wytłumacz mi, czy ty nie masz dość? - zapytała, patrząc karcąco na przyjaciółkę.
- Nigdy - odpowiedziała Diana, szczerząc się od ucha do ucha. - Z resztą, są moje urodziny. Musimy świętować, nie?
- Urodziny? - odparła Victoria, obawiając się, że zapomniała. Spojrzała na ekran telefonu. - Przecież to za cały miesiąc!
- Hm... Właściwie, to tak - zaśmiała się bogaczka. Przywołało to wzrok znacznej grupki imprezujących, głownie chłopaków. Widząc to, Vic zawstydziła się i schowała za drzwiami, z zamiarem wyjścia.
- Wiesz, że nie lubię imprez - szepnęłam, nadal czując na sobie wzrok ciekawskich gości. Jej oczy były uznawane za okoliczną atrakcję. - Pomijając już wszystko, brakuje mi tylko nad głową znaku ze świecącą strzałką "PATRZ TUTAJ! DZIWADŁO".
- Kupię Ci taki na urodziny - uśmiechnęła się przyjaciółka, ale została zgromiona wzrokiem. - Oj Vic... Proszę?
     Dziewczyna prychnęła, ale zgodziła się. Nie chciała po raz kolejny rozczarowywać przyjaciółki. Z powątpiewaniem weszła do środka i zatrzymała się w połowie kroku, przytłoczona głośną muzyką. Z zadowoleniem zauważyła jednak, że wszyscy zapomnieli już o jej obecności. Diana nie dała jej jednak nacieszyć się względnym spokojem. Wepchnęła dziewczynę na podest, a sama delikatnie weszła na niego, sprawiając wrażenie niesamowitej gracji.
- Hej wszyscy! - zawołała. - To jest moja BFF - best friend forever - Victoria! Bądźcie dla niej mili, bo ma trochę kompleksów!
     Vic poczuła na sobie wzrok wszystkich obecnych, a po chwili usłyszała śmiechy. Zrobiło jej się niewiarygodnie gorąco, a w głowie nieprzyjemnie huczała pustka. Spojrzała na Dianę błagalnie, aby już ją puściła, po czym zarumieniła się, zgryzła wargę i spuściła głowę, aby nikt nie dostrzegł jej oczu.

     Poczuła dłoń Diany na ramieniu, kiedy ta ściągała ją ze sceny.

- Wiesz, że nie lubię być w centrum uwagi - szepnęła blondynka ze złością w głosie.
- Oj noo, przecież to tylko żarty.
- Nie dla mnie - powiedziała pod nosem Vicki.
- Wyluzuj się - uśmiechnęła się Diana. - Muszę cię opuścić. Dupeczki czekają - mrugnęła do niej porozumiewawczo, wskazując ruchem głowy grupkę przystojnych chłopaków.

     Odeszła, pozostawiając Victorię bezradną. Dziewczyna nie wiedziała, co zrobić. Rozejrzała się nerwowo po salonie i zamrugała dwukrotnie, zdziwiona. Poczuła, jak od jej serca do żołądka przepływa ciepło, łaskocząc ją. Nie potrafiła określić przyczyny tego zjawiska. Obejrzała otoczenie ponownie, jednak tym razem nic się nie stało. Uznała, że to wybryk jej wyobraźni i wzruszyła ramionami. Nadal czuła jednak na swojej skórze dziwne swędzenie i czyjś wzrok.
     Stwierdzając, że skoro jest na imprezie, musi jakoś wyglądać, poszła do najbliższej pustej łazienki. Wiedząc, że jako jedna z niewielu, ma dostęp do rzeczy Diany, wyjęła z szuflady zestaw do malowania się i postawiła go przed wielkim lustrem. Przyjrzała się sobie dokładnie.
     Miała lekko pofalowane, blond włosy, sięgające nieco dalej niż do ramion. Nigdy nie nosiła grzywek -  przedziałek widniał u niej na środku głowy, tak, że pukle okalały jej twarz obu dwóch stron, często zakrywając część policzków. Jej twarz była owalna, jednak niezbyt wydłużona. Miała nieco większe usta od innych dziewczyn, jednak jej nos nie wyróżniał się ani wielkością, ani kształtem. Podobnie jak oczy, które wcześniej nigdy nie były zauważane. Dopiero od dnia gwałtu zaczęto dostrzegać w twarzy Victorii tylko to.
     Dziewczyna, starając się widzieć pozytywy, podkreśliła nieco oczy czarnym eyelinerem i przypudrowała twarz. W garderobie znalazła pasujące do siebie leginsy, baleriny i tunikę, po czym ubrała je. Wiedziała, że Diana prędzej się ucieszy z tego, że coś pożycza, niż zezłości.
     Po chwili spędzonej na pogawędce z Andrzejem, kucharzem Diany, udała się na poszukiwanie spokojnego miejsca. Odwiedziła salon, pokój gier i inne zaludnione pomieszczenia. Na koniec poszła do sypialni jej przyjaciółki. Otworzyła drzwi i pospiesznie je zamknęła. Zastała tam bogaczkę z jednym z przystojniaków, zabawiających się na dużym łóżku przy przyciemnionym świetle. Szybko odwróciła się, zamierzając odejść i spróbować bawić się w salonie z innymi. Niestety, wykonując ten ruch, wpadła na kogoś.
- Szybka jest - zdążyła skomentować zachowanie przyjaciółki pod nosem, niewiele myśląc. Wypowiedziała te słowa dokładnie w chwili zderzenia.
- Hm? Kto? - spytał wysoki blondyn o niebieskich oczach. Spojrzała w nie z bólem, dostrzegając kolor bardzo podobny do jej tęczówek sprzed tamtego dnia.
- Gówno cię to obchodzi - warknęła, pragnąc obronić się przed ewentualnymi uwagami na swój temat.
     Szybko zaczęła się wycofywać, nie mając ochoty na rozmowę z nieznanym jej chłopakiem.
- Te, lala, ogarnij - odpowiedział z zalotnym spojrzeniem.
     Vic uśmiechnęła się uwodzicielsko i złapała go mocno za koszulę, tym samym przyciągając go do siebie. Przywarła do chłopaka sporą częścią swego ciała i spojrzała mu głęboko w oczy. Powoli przybliżyła swoje usta do jego ucha, otworzyła je i kopnęła go z całej siły w krocze.
- Spierdalaj - powiedziała, usatysfakcjonowana przyspieszonym oddechem chłopaka, który czuła na karku, gdy była blisko niego. - Może i jestem niepozorna, ale nie głupia.
- Tak? Słyszałem o gwałcie - mówił chłopak szybko, zaciskając zęby z bólu. Podobno wcale się nie opierałaś - uśmiechnął się wrednie, ale oczy wyrażały obawę przed kolejnym kopniakiem. - Ostra byłaś, co? Nie chciałabyś tak ze mną, dziwko?
     Spojrzała na niego przerażona i wstrząśnięta. Słyszała o plotkach, które krążyły po szkole, jednak nie spodziewała się konfrontacji z nimi w taki sposób. Szybko zamrugała, czując napływające łzy.
     Blondyn wyprostował się, najwyraźniej nie czując już bólu. Popchnął Victorię na ścianę i przywarł do niej.
- Co, już nie jesteś taka mocna? Zrobiłbym z Tobą to samo, co Łysy robi teraz tą twoją przyjaciółeczką, ale wiesz... Z kurwami się nie pieprzę - znowu odepchnął dziewczynę i zaśmiał się szyderczo, odchodząc.
     Gdy zniknął za rogiem, Victorię zatkało. Szybko wybiegła z domu tylnym wyjściem, nie żegnając się z Dianą. Wiedziała, że przyjaciółka i tak nie miałaby dla niej czasu, zajęta sobą i Łysym.
     Vicki biegła ile sił w nogach. Widziała obłoczki pary wypływające z jej ust. A może to nie była para? Dziewczyna nie potrafiła racjonalnie myśleć do tego stopnia, że siadła w parku, zaraz obok miejsca jej gwałtu. Przez chwilę wydawało jej się nawet, że widzi czyjąś sylwetkę, majaczącą w oddali, ale były to tylko omamy wywołane stresem. Tak powiedziałaby pani psycholog i w to chciała wierzyć.
     Nie wytrzymała długo. Rozpłakała się. Czuła, jak łzy, jedna za drugą, zalewają jej policzki. Dziwne spazmy wstrząsały jej ciałem, uwalniając wszystkie emocje, które przez tyle lat w sobie skrywała.

- Samotna ofiara gwałtu o granatowych oczach, płacząca w parku obok miejsca tamtego zdarzenia, 2 lata po nim - prychnęła, widząc, że wypowiedziane przez nią zdanie nie ma większego logicznego sensu. Naśmiewanie się z sienie pomagało jej się opanować i oderwać myśli od wydarzeń tego wieczoru.
     Za dziesięć dziesiąta była już w domu. Rodzice o nic nie zapytali, zajęci oglądaniem telewizji. Spojrzała na nich z wyrzutem. Chociaż nic by im nie powiedziała, chciała, aby się nią zainteresowali. W tym momencie czuła, że zawsze się nią zajmują tylko wtedy, gdy tego nie potrzebuje, tak samo jak wszyscy inni.

___________________________
Wyszedł trochę krótki ten rozdział, ale zaczęło się coś dziać. Jak wam się podoba? Macie jakieś uwagi? Piszcie o wszystkim w komentarzach.
Proszę Sumi, masz opis Victorii. Mam nadzieję, że tyle wystarczy, bo nie jestem dobra w charakterystykach osób.
Koniecznie wejdźcie na http://malyczlowiekwlondynie.blogspot.com/ , świetnie się zapowiada, a autorka ma ciekawy styl :)